Monticchiello |
| Montichiello ligt op één van de heuvels vlakbij Pienza. De stad is een prachtig voorbeeld van een middeleeuwse burcht, die goed bewaard gebleven is en goed gerestaureerd werd. Het parkeerterrein vlak voor de toegangsweg naar de stad biedt een mooi uitzicht op de Val d'Orcia. In de verte zie je rechts Pienza liggen, en links de Monte Amiata. Het centrale element van Monticchiello is de Chiesa di S. Leonardo e Cristoforo, waar alle kleine straatjes naartoe leiden. Monticchiello was vaak de inzet en van gevechten en oorlogen. Daarvan getuigen de vestingswallen en de bewaard gebleven torens. Die leiden naar het op het hoogste punt van het dorp gelegen kasteel La Rocca. Het kasteel is een private eigendom en is niet te bezichtigen. In 1967 werd La Rocca gekocht door de Finse beeldhouwster Eila Hiltunen [1] en haar man. La Foce, tussen Montepulciano en Pienza, ligt naast een Etruskische nederzetting. De villa werd in de 15e eeuw gebouwd als een pleisterplaats op de via Francigena. In 1924 werd het domein gekocht door Antonio en Iris Origo. De tuinen van Villa La Foce gelden als een van de belangrijkste en best bewaarde tuinen van de twintigste eeuw. [2] Monticchiello is ook bekend om zijn 'Teatro Povero’, dat doorgaat van half juli tot half augustus. De ervaring met het theater spelen is al eeuwen een belangrijk deel van het leven van de inwoners van Monticchiello, die zelf de theaterstukken schrijven en opvoeren. In de Pieve di Santa Maria dello Spino, tussen Monticchiello en Bagno Vignoni, vindt jaarlijks de Corpus Domini processie plaats, de Processione del Corpus Domini. Monticchiello en Villa La Foce zijn gemakkelijk te bereiken vanuit Podere Santa Pia. Bovendien is de weg van Castiglioncello Bandini naar Montalcino, Pienza en Montichiello een van de mooiste van Toscane. De weg gaat langs Castello di Porrona, Sant'Angelo in Colle, Abbazia di San Antimo, Montalcino en de dorpen in de Val d'Orcia. Wandel even naar de achterzijde van de nederzetting waar de muren imposant oprijzen. |
|
|||
De reusachtige eik bij Le Checche ligt in de buurt Spedaletto, langs de provinciale weg 53 die gaat van Bagno Vignoni naar Radicofani. De donzige eik is 360 jaar oud, 20 meter hoog, en het kruin heeft een diameter van 19 meter. De omtrek van de stam is 4,65 meter. Daarmee is het een van de imposantste bomen van Toscane. Zie kaart. In 2015 brak bij een hevige storm een van de grootste takken af.
|
 |
|||
|
Fotogallerij Monticchiello
|
||||
 |
 |
 |
||
Monticchiello, panorama
|
Monticchiello, panorama | Pieve dei Santi Leonardo e Cristoforo a Monticchiello
|
||
 |
 |
 |
||
Monticchiello,Torre del Cassero
|
Mura di Monticchiello, visto da sud-est, Monticchiello (frazione di Pienza)
|
Monticchiello, Porta Sant Agata | ||
 |
||||
De beroemde weg met cipressen naar Monticchiello (winter 2011)
|
||||
| Riserva Naturale Lucciola Bella |
||
| Het natuurreservaat ligt ten zuidoosten van Pienza en Monticchiello, in de Val d’Orcia die reikt tot Chianciano Terme. Nog iets verder naar het westen ligt Villa La Foce, een prachtige tuin ontworpen door Iris Origo eb Cecil Pinsent. Tegenover de villa meandert de cipressenweg die Iris door Cecil Pinsent liet aanleggen als hommage aan de Siënese schilderkunst van de vijftiende eeuw., de landschappen van Ambrogio Lorenzetti in Palazzo Publicco in Siena. Vlakbij La Foce zijn enkele mooie wandelingen. Meer informatie over deze wandelingen vind je hier. Wandelen in Toscane | Anello La Foce di Chianciano – Riserva di Lucciola Bella – Palazzone – Castelluccio
|
 Die tweede beroemde cipressenweg, tegenover Villa La Foce |
|
|
View Larger Map |
||
Samen met de frazioni Cosona, La Foce en Spedaletto maakt Monticchiello deel uit van de comune Pienza.
|
||
De mooiste wandelingen in de Val d'Orcia
|
||
Restaurants Osteria La Porta | Via del Piano 1, 53026 Monticchiello | www.osterialaporta.it
De villa en tuinen van La Foce |
||
| La Foce ligt op een heuvel ten zuiden van het Toscaanse wijnstadje Montepulciano in de Val d'Orcia. Het landhuis was oorspronkelijk een halteplaats aan de Via Francigena, de oude pelgrimsroute naar Rome. De tuinen van Villa La Foce bij Montepulciano werden vanaf de jaren 1920 aangelegd door Iris Origo, een Brits-Amerikaanse schrijfster die trouwde met Antonio Origo, een Toscaanse markies. Iris Origo was afkomstig uit een aristocratische familie met Anglo-Ierse en Amerikaanse wortels. Haar vader, de Amerikaanse diplomaat William Cutting, stierf nog voor ze acht werd. Zijn laatste wens was dat zijn dochter zou opgroeien in Frankrijk of Italië, ergens waar ze niet thuishoorde. Voor die opvoeding zorgde Iris' moeder, de jonge weduwe Lady Sybil Cuffe. Na de dood van haar man in 1910 vestigde Lady Sybil Cuffe zich met haar dochter Iris in de Villa Medici in Fiesole, een van de mooiste villa’s in de omgeving van Firenze. Het landgoed was in het voor-oorlogse Firenze een centrum van de artistieke en kosmopolitische elite. In het New York van 1920 ontmoette de achttienjarige Iris op een debutantenbal de tien jaar oudere Antonio Origo. Twee jaar later trouwden ze in de kapel van de Villa Medici en nog datzelfde jaar vestigden ze zich op het verwaarloosde landgoed La Foce. Iris nodigde de Engelse architect Cecil Pinsent uit naar La Foce. Hij had al voor Lady Sybil Cuffe gewerkt in de Villa Medici in Fiesole en voor de Berensons in Villa I Tatti. Op het landgoed La Foce vergrootte hij de villa, restaureerde de bijgebouwen en zorgde voor de aanpassingen die een comfortabeler leven mogelijk maakten. Hij creëerde er ook een nieuwe tuin, waarbij hij uitging van baroktuinen uit de 17e eeuw. Iris en Antonio werkten samen met de boerenbevolking volgens het traditionele stelsel van de mezzadria, een stelsel dat terugging tot de Middeleeuwen waarbij een deel van de opbrengsten afgestaan werd aan de landeigenaar, die in ruil instond voor werktuigen en zaaigoed. De bestaande boerderijen rond de villa werden gerenoveerd, nieuwe boerderijen werden gebouwd en er kwam en schooltje voor de kinderen van de contadini. Op het hoogtepunt van het landgoed waren er bijna 50 boerderijen in gebruik en bedroeg de oppervlakte Toen brak de Tweede Wereldoorlog uit. De eerste oorlogsjaren werkte Iris Origo op het bureau voor krijgsgevangenen van het Rode Kruis in Rome. Toen ze in de late herfst van 1942 opnieuw zwanger werd, keerde ze naar La Foce terug. Ze begon er haar fel gewaardeerd oorlogsdagboek War in Val d'Orcia. In 1944 kwam La Foce midden in de frontlinie te liggen. Partizanen en andere vluchtelingen vonden onderdak in een van de boerderijen en in Castelluccio. Na de oorlog bleek het landgoed erg beschadigd en zou nooit meer worden zoals in de pioniersjaren van voor de oorlog. Het systeem van de mezzadria kon geen landbouwers meer bekoren. De contadini verkozen het werk in de kleine steden van de Val d'Orcia en de boerderijen raakten in verval. De Origo's verhuisden naar Rome, waar ze in het Palazzo Orsini woonden, het voormalige Theater van Marcellus. La Foce werd verdeeld tussen de twee dochters, Benedetta en Donata Origo. De villa en de tuin worden nu beheerd door Benedetta en zijn elke woensdag te bezoeken. Het vroegere schooltje is nu een restaurant Dopolavoro La Foce. Vanuit de kruidentuin leidt een pad naar de beroemde tuinen van La Foce. Praktisch
|
 Antonio en Iris Origo in La Focemet hun tweede dochter Donata
|
|
|
Het uitzicht vanuit La Foce over de Val d'Orcia met aan de horizon de uitgedoofde vulkaan Monte Amiata is ronduit schitterend.
|
|
Moonlight in Maremma at @podersantapia, a splendid location in the heart of the Tuscan Maremma
|
