Tuscania ligt wat afgelegen, maar is een omweg meer dan waard. De oude binnenstad met zijn torens, portieken en buitentrappen werd zwaar gehavend door de grote aardbeving van 1971, maar staat intussen weer overeind en baadt opnieuw in de glorie van bijna al haar middeleeuwse muren.
Het interessantste bevindt zich echter buiten de muren, op een heuvel vlakbij. Tot de pest in 1348 toesloeg, bevond zich hier het hart van de stad. Twee interessante romaanse kerken getuigen daarvan.

De basiliek van San Pietro staat boven op de heuvel, in de schaduw van twee enorme middeleeuwse wachttorens. Op het voorplein zijn enkele Etruskische sarcofagen neergezet. De basiliek heeft een opvallende vloer met kleurige geometrische figuren, geen mozaïek maar cosmetesque, een vroeg-middeleeuwse vorm van inlegwerk met brokken steen gered uit ruïnes. Ook in de crypte werden materialen gerecupereerd: de zuilen zijn geleend uit Romeinse villa's. Rondom het roosvenster op de gevel enkele intrigerende, weinig christelijke symbolen, van mensenetende griffioenen, een driekoppige zeegod tot zelfs een Atlas die de wereld torst en afkomstig zou zijn uit een Etruskisch graf.

Aan de voet van de heuvel staat de Santa Maria Maggiore waarin fresco's met vreemde taferelen uit het Laatste Oordeel te zien zijn.

Er werden heel wat films opgenomen in Tuscania: Romeo e Giulietta van Franco Zeffirelli, Otello van Orson Welles, Uccellacci e uccellini van Pierpaolo Pasolini, L'Armata Brancaleone van Mario Monicelli en Francesco van Liliana Cavani.

Ook Nostalghia van Andrej Tarkovsky werd in Tuscania opgenomen. De scene in de crypte van de basiliek van San Pietro kerk spreekt nog steeds tot onze verbeelding. De Madonna del Parto fresco van Piero della Francesca werd voor de opnames naar deze crypte overgebracht.