Castello di Montecalvello |
Montecalvello maakt deel uit van de gemeente Viterbo, voorheen fractie van Grotte Santo Stefano (dat is slechts 4 km). De naam is afgeleid van Messer Alessandro Calvelli, Ghibellijnse heer die leefde in de eerste helft van de 13e eeuw. Maar de faam van het kasteel van Montecalvello en vooral in verband met de graaf Balthasar Klossowski de Rola, bekend als Balthus, een van de toonaangevende exponenten van de 20e eeuwse Franse schilderkunst.[1] De oorspronkelijke kern van de sobere middeleeuwse kasteel werd gebouwd tussen 774 en 776 door de Lombardische koning Desiderius.
|
 |
||||
Montecalvello
|
||||
La Chiesa di San Rocco |
||||
| Langs de provinciale weg, aan de rand van de moderne stad, ligt de kleine landelijke kerk van San Rocco, een van de eerste kerkjes in Europa die gewijd werden aan de heilige Rochus (San Rocco), patroonheilige tegen pest en besmettelijke ziekten.[3]
Binnen in de kerk vinden we het standbeeld van San Rocco, in processie ter gelegenheid van de patronale festival, dat plaatsvindt op 16 augustus. De kerk heeft ook enkele belangijke fresco's, de Madonna della Melagrana con il Bambino, Santa Caterina, Sant'Egidio en Santa Rosa da Viterbo.. Ook een reeks graffiti waren reeds het onderwerp van een interessante en zorgvuldige studie. Een graffiti in het bijzonder, beschrijft de strijd in 1528 die de Monaldeschi Montecalvello verdedigd tegen de aanvallen van de Ottaviano Spiriti. |
 De kleine kerk van Santa Maria di Montecalvello |
|||
 |
 |
|||
Chiesa San Rocco, 1400 D.C.
|
Chiesa San Rocco, fresco's |
Santa Rosa da Viterbo[4] |
||
| Montecalvello |
||||
 |
||||
| [1] Mario Montalto, I Monaldeschi di Montecalvello, Viterbo, Sette Città, 2008. [2] Balthus, (Parijs, 29 februari 1908 - Rossinière, 18 februari 2001), geboren als graaf Balthasar Kłossowski de Rola, was een Franse kunstschilder. De Franse schilder Balthus werd in februari 1908 geboren in Parijs als Balthasar Klossowski. Hij was een kind van een Pools-Russisch schildersechtpaar. Balthus' vader, Erich Klossowski, was kunstschilder en kunsthistoricus. Ook zijn moeder Elizabeth Spiro schilderde, onder de naam Baladine. In 1903 verliet het gezin Duitsland om zich in Parijs te vestigen. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak moest de familie vluchten en installeerde ze zich in Berlijn. In 1917 scheidden Balthus' ouders en trok Baladine met haar zoons naar Zwitserland. Daar zou zij een relatie beginnen met de schrijver Rainer Maria Rilke. De aanwezigheid van Rilke zal van groot belang zijn in het lot van de jonge broers Klossowski. Op elfjarige leeftijd tekende Balthus naar aanleiding van het overlijden van zijn kat Mitsou een cyclus van veertig tekeningen, die in 1921 uitgegeven werden met een voorwoord van Rilke. Het jaar daarvoor had hij reeds een aantal illustraties gemaakt voor een Chinese roman. In datzelfde jaar keerde hij met zijn moeder terug naar Berlijn. In 1923 vestigden ze zich in Beatenberg. Daar, en in Parijs, dat hij herhaaldelijk bezocht en waar hij zich na de dood van Rilke (1926) zou vestigen, begon zijn echte schilderloopbaan. Hoewel zijn techniek en zijn compositorische stijl zijn geïnspireerd op die van pre-renaissance schilders, zijn er in zijn werken duidelijke verwijzingen naar de stijl van de surrealisten zoals Giorgio de Chirico. Hij schilderde menselijke figuren, vooral in een tijd waarin figuratieve kunst grotendeels werd genegeerd en verwaarloosd. Momenteel wordt algemeen erkend als een van de belangrijkste kunstenaars van de twintigste eeuw. Veel van zijn schilderijen tonen jonge meisjes geportretteerd in een erotische context. Talrijke invloeden worden in zijn werk zichtbaar, waaronder de geschriften van Emily Brontë (in 1934 illustreerde hij met pentekeningen op papier de roman Wuthering Heights), de geschriften en foto's van Lewis Carroll, de schilderijen van Masaccio , Piero della Francesca, Simone Martini, Poussin, Gericault, Ingres, Goya, Jean-Baptiste Camille Corot, Courbet, Edgar Degas, Felix Vallotton en Paul Cezanne. Op het gebied van muziek was zijn favoriete componist Wolfgang Amadeus Mozart. In 1929 werd een tiental van zijn werken tentoongesteld in een galerij in Zürich. In datzelfde jaar maakte hij een eerste versie van La Rue - de monumentale versie zou vier jaar later volgen. In 1930 en 1931 diende Balthus in het Franse leger. In het voorjaar van 1925 ging Balthus met zijn moeder naar de Provence, waar in zijn werk tijdens het verblijf onthult de invloed van Cezanne. De spirituele ontmoeting tussen de meester werk en de jonge kunstenaar werd waarschijnlijk veroorzaakt door zijn mentor, Rilke, die het werk van Cezanne bewonderde. In juli 1926 verblijft Balthus in Zwitserland, vlakbij bij de laatste woonplaats van Rilke. De dichter slaagt erin voor Balthus een studiereis naar Italië te financieren Balthus, die toen al gefascineerd was door de werken van Piero della Francesca. Balthus ging naar Italië, waar hij ging eerst in Firenze en vervolgens in Arezzo verbleef. Hij bezocht de Uffizi en de kerk van Santa Maria del Carmine, waar hij de fresco's van Masolino en Masaccio in de Brancacci Kapel bestudeerde. In Arezzo ziet hij de meesterwerken van Piero della Francesca. Balthus maakt een aantal kopieën en studies van enkele fresco's uit de cyclus Storia della vera croce in Arezzo. 'In August 1926, during his stay in Arezzo, Balthus wrote to a friend of his great admiration for Piero's art. Saying that the frescoes were the most beautiful he had ever seen, he praised the extraordinary colors and mathematical precision of the compositions. Feeling that words could not capture the reality of these frescoes, he made several small copies of them. His copy of the two-episode composition known as The Invention and Recognition of the True Cross discloses an overriding interest in formal order.' [Balthus: Catalog of an Exhibition at the Metropolitan Museum of Art, Feb. 29, 1984 to May 13, 1984, pp 17-18. ] Deze fresco's inspireren hem ook tot een van zijn vroege werken: de tempera muurschilderingen van de protestantse kerk van het Zwitserse dorp Beatenberg (1927). In de jaren daarna zou hij de hoogtepunten van zijn werk realiseren, met onder meer Alice dans le miroir (1933), La Fenêtre (1933), La Leçon de guitare (1934) en La Jupe Blanche (1937). Vooral zijn erotische inslag en de koele stijl waren opmerkelijk. La Leçon de guitare ging daarin wellicht het verst: in een houding van een Piëta draagt de lesgeefster het lichaam van de leerlinge op haar schoot, de jurk opgetrokken tot boven de navel en met een vinger nabij het geslacht van het meisje (alsof ze gitaar speelt op het meisje), dat op haar beurt de hand reikt naar de ontblote borst van de lerares. Het schilderij werd in 1934 gedurende enkele weken getoond in Galerie Pierre in Parijs, in een met een gordijn afgesloten apart zaaltje. Daarna mocht het van Balthus gedurende veertig jaar niet meer tentoongesteld of gereproduceerd worden. In 1937 trouwde Balthus met Antoinette de Watteville, die hij sinds haar twaalfde levensjaar (in 1924) kende. Ze zouden in 1946 scheiden. Ook tijdens en na de Tweede Wereldoorlog maakte Balthus nog erotische werken. Daartoe behoorden onder andere La Victime (1939-46), La Patience (1943), Les Beaux jours (1944-46), La Chambre (1947), Nu au chat (1948-50), Nu sur une chaise longue (1950) en een tweede La Chambre (1952-54). In geen ervan ging hij echter zo ver als in La Leçon de guitare. Balthus vervaardigde in deze periode ook vele portretten van mensen uit zijn omgeving. Ook maakte hij een groot aantal tekeningen. In 1953 installeerde hij zich in het Kasteel van Chassy, in de Morvan, waar hij acht jaar zou blijven. Uit die tijd dateren landschappen, stillevens, naakten en portretten, waaronder Le Rêve I (1955), Les Trois soeurs (1955) en La Sortie du bain (1957). Van 1961 tot 1977 was Balthus directeur van de Académie de France in de Villa Médici in Rome. Door het vele werk dat deze baan met zich meebracht, bleef er weinig tijd over om te schilderen, vandaar de veelheid aan tekeningen die deze periode kenmerkten. Vaak waren het naakten, waarvoor zijn jonge Japanse vrouw Setsuko Ideta model stond. Balthus had haar in 1962 ontmoet tijdens een reis naar Japan en trouwde met haar in 1967. In 1977 trok Balthus zich terug in het Zwitserse Rossinière. Daar kwamen onder meer drie versies van Le Chat au miroir (1977-80, 1986-89, 1989-94) tot stand en tevens het onvoltooide schilderij Jeune fille à la mandoline (2000-01). Balthus overleed in 2001 te Rossinière, kort voor zijn 93-ste verjaardag. |
|
|||
[3] Attilio Carosi, Storie di tutti i giorni nei graffiti di S. Rocco a Montecalvello, in: Biblioteca & Società, Vol. IX, n. 2-3, settembre 1981  |
||||
| Mario Montalto, I Monaldeschi di Montecalvello. Repertorio di eccelenti matrimoni, Sette Città, 2008 [ISBN: 8878531251-ISBN-13: 9788878531253] Vanished splendors. A Memoir. By Balthus as told to Alain Vircondelet. Vertaald door Benjamin Ivry, 237 pp. New York: Ecco/HarperCollinsPublishers. Damian Pettigrew, Balthus de l'autre côté du miroir (1996 - PLANETE Cable, Portrait & Cie, CNC, Procirep, ARTE France Video) Damian (Damien) Pettigrew (...) is een Canadese regisseur. Zijn documentaires over Eugène Ionesco, Italo Calvino, Moebius, Balthus e Federico Fellini ontvingen erkenning en talrijke prijzen. Afbeeldingen Castello di Montalto | www.montecalvello.it Viterbo | Storie di tutti i giorni nei graffiti di S. Rocco a Montecalvello |
 Balthus Through the Looking Glass |
|||
 Vakantiehuizen in Toscane | Podere Santa Pia |
||||
 |
 |
 |
||
Podere Santa Pia |
Podere Santa Pia, tuin |
Pisa, San Paolo a Ripa d'Arno |
||
 |
 |
 |
||
Sorano, Sasso Leopoldino |
Montemerano |
Magliano in Toscana |
||
 |
||||
Pitigliano |
Orvieto |
Saturnia |
||
 |
||||
| Celleno |
||||
| Celleno is gelegen tussen het meer van Bolsena en het meer van Alviano, 20 km ten noorden van Viterbo en 25 km ten zuiden van Orvieto. Het oude dorp Celleno, dat allang verlatenis, ligt ongeveer een kilometer van de nieuwe stad. De naam Celleno heeft een oude oorsprong, die ons leiden naar de oude Griekse en Etruskische beschavingen. Volgens de Griekse criticus en historicus, Dionysius van Halicarnassus, werd Celleno opgericht door Italiaanse afstammeling van Enotro, ter nagedachtenis van zijn dochter Cilenia, en dit vele jaren voor de belegering van Troje. In de Griekse mythologie was Celeno een harpij, een van de drie dochters van Thaumas en Electra. Harpijen waren in de Griekse mythologie eerst de drie zeer mooie, gevleugelde dochters van Elektra en Thaumas. Later werden ze vervaarlijke wezens, meestal afgebeeld als roofvogels met scherpe klauwen. Ze zijn verwant aan de Sirenen. Castello Orsini Quasi in contrasto con le precarie condizioni dell'antico centro storico, questo imponente edificio sembra non aver per nulla risentito delle disastrose scosse telluriche che hanno più volte minacciato il borgo e si presenta con la sua maestosa imponenza. La situazione é ben diversa per quello che riguarda la parte abitativa dell'edificio: i crolli interni nei tufi ed i continui restauri impediscono di poter anche solo immaginare quello che doveva essere il fitto reticolo dei cunicoli e della loro relazione funzionale. Questi infatti sono quasi tutti interrotti o molto mal percorribili e tutta la parte lignea dell'edificio (scale, camminamenti, ecc.), che doveva aveva un ruolo molto importante nell'economia della costruzione,è andata perduta. Bomarzo |
|
|||
| Bomarzo è un piccolo borgo medievale particolarmente curato, situato a circa 18 Km dal capoluogo, all'estremo Nord dei Monti Cimini. Si colloca su una roccia tufacea, dalla quale si domina l'intera valle del Tevere. Alcuni reperti archeologici attestano che Bomarzo fu abitato fin dall'epoca preistorica, mentre durante il periodo etrusco fu probabilmente l'importante centro di Meonia, come testimoniano numerose tombe rinvenute nel territorio circostante. Fu dominata dai Romani e nel Medioevo fu sede vescovile, quindi controllata dalla Chiesa. Nel 742 d.C. il re Longobardo Liutprando donò il territorio al papato. Dal XIV secolo fu dominio degli Orsini fino a quando non subentrò la famiglia Lante nel 1645. Parco dei Mostri Il "Sacro Bosco" degli Orsini, è uno dei luoghi più importanti per l'architettura e la storia del paesaggio italiano. Si tratta di un parco di circa tre ettari, dove è stata creata una serie di strutture fantastiche modellate su enormi massi vulcanici, con lo scopo di realizzare un giardino delle delizie, ricco di opere d'arte innovative immerse nelle sinuose verdi architetture di un giardino all'italiana. |
||||
 |
||||
Podere Santa Pia, vista su giardino |
||||
|
||||
Dit artikel bevat material uit Balthus, Celleno, Montecalvello uit Wikipedia en kunnen gebruikt worden onder de GNU Free Documentation License. |
||||
